quinta-feira, 30 de agosto de 2012

Balance. Impulso



Feijoo salta do barco fuxindo da súa incapacidade para levalo a porto. Finalizada a lexislatura da incompetencia, o lingüicidio e a prestidixitación orzamentaria, convoca eleccións sen nada que ofrecer ao electorado. Este é Feijoo, o presidente dun goberno anémico que non tivo fol para traballar máis que oito meses ao ano pechando os exercicios orzamentarios á volta do verán.  Un presidente en contínua xira por Madrid e as comunidades autónomas nas que o PP poidera ter eleccións, fuxindo do día a día en Galicia. Un dirixente ao que lle convoca as eleccións Rajoy.  Un presidente cun magro balance para amosar.
Menos empregados; escolas con menos mestres e aulas; hospitais parados; co sector eólico desmantelado tendo que indemnizar ás empresas pola súa premeditada desviación de poder; co atraco das preferentes en marcha; sen sector financeiro propio; coa rede de escolas infantís pública e de residencias de maiores en mans de empresas privadas; sen noticias das fabulacións sobre a fábrica de baterias para automobeis no mesmo camiño que parece que van seguir os anuncios dos barcos de PEMEX...cos orzamentos sen facer e as facturas debaixo dos cobertores. Normal que teña presa por rematar esta inmensa nada.  Un mandato esquecible dun goberno inexistente.
Un mandato en que desapareceron as matemáticas en galego no ensino e os xornais A Nosa Terra, Xornal de Galicia, Vieiros ou A Peneira.  No que se desmontaron con interesado empeño o Consorcio Galego de Benestar, os programas de prevención de incendios e de apoio ao sector agro-gandeiro, as estruturas de apoio autonómico á I+D, a Axencia de Protección da Legalidade Urbanística, as políticas de apoio á cultura.  Un periodo en que se desbaldaron moitos cartos coa anulada licitación da Autovía da Costa da Morte para encarecela en varios centos de millóns; en que se privatizou a construción de hospitais e centros de saude endebedando perigosamente aos futuros gobernos e aumentado vertixinosamente os custes dos proxectos; no que se prescindiu de mais de dous mil ensinantes nas etapas educativas obligatorias e se asfixiou irreversibelmente ás universidades no seu labor docente e investigador.  Unha lexislatura en que da garantía dos dereitos das mulleres pasamos á Red Madre; do software libre pasamos a contratos millonarios con empresas multinacionais con sistemas de licencia; da ampliación e garantía de construción de vivenda protexida voltamos ao mercado de vivenda especulativo.  Un tempo en que Corcoesto, Barreiros, Cabo Touriñan ou o Courel saltan aos medios por prácticas depredadoras da paisaxe e os recursos naturais amparadas desde o goberno.  Un tempo que temos que deixar atrás.
Hai alternativa. Hai outras formas de facer política e de traballar polo benestar da cidadanía desde a esquerda nacionalista.  Sen sometimento aos poderosos ou a intereses alleos. En Bruxelas, Santiago, Madrid, Tomiño ou Pontevedra estase poñendo en práctica, facendo propostas e defendendo esa outra política.  A das solucións para os sectores e cidadáns que sofren a crise polas decisións duns gobernos decididos a completar unha contrarreforma económica aos que se lles contrapoñen medidas para que o noso sector naval poida producir en igualdade; a dación en pago; o apoio ao sector lácteo; o aumento do gasto en I+D; a defensa dos medios públicos de comunicación; o pago do IBI pola Igrexa; un modelo comercial ordenado territorialmente, sostible socialmente e non vampirizado polas grandes distribuidoras comerciais; un sistema eleitoral limpo, xusto e adaptado á estrutura territorial; a igualdade de xénero ou o apoio aos dereitos máis básicos dos inmigrantes no Congreso dos Deputados a través das iniciativas dos deputados Francisco Jorquera e Olaia Fernández Davila que, como ben sabe o impresentable deputado do PP Collarte, desenvolven un intenso labor para poñer en práctica o programa polo que foron elexidos. 
A política da ética no desempeño dos cargos públicos, a defensa do noso sector pesqueiro, a saude dos nosos ríos ou a presenza internacional de Galiza realizada pola nosa eurodiputada Ana Miranda ante as institucións comunitarias.  
A da incidencia nos ingresos para dispor de fondos para necesidades perentorias co plan alternativo para arrecadar 100 millóns de euros; a da defensa do aforro galego e da nosa capacidade financeira co mantemento das caixas de aforro, o impulso da banca pública ou a loita contra a expropiación perpetrada coas preferentes; a da denuncia pola desmantelación de servizos sociais, comedores, ensino, centros de saude; a do continuado apoio á nosa lingua no Parlamento galego.  
No sindicalismo máis combativo que paga con condeas de cárcere a defensa dos dereitos laborais no naval, nas Asociacións de Pais e Nais, en SOS SANIDADE PÚBLICA, nos colectivos das preferentes,  xunto a outra xente, contribuindo a que a sociedade se organice na defensa dos seus dereitos. Ese traballo social nutre políticas transformadoras. Integrando a loita contra a permanencia de ENCE na ría de Pontevedra, o mantemento das pagas extras no emprego público ou a creación de redes contra a pobreza na acción de goberno. 
Non son casualidades a rexeneración urbana de Pontevedra ou Allariz; a defensa da nosa cultura e patrimonio en Rianxo ou Carballo; a proteción dos espazos naturais de Carnota; o apoio ao cooperativismo hortícola de Tomiño; tampouco o foron as políticas de impulso da cultura propia, a limpeza na adxudicación eólica, os contratos para garantir prezos xustos no sector leiteiro ou a rede de galescolas e servizos no rural das consellerías nacionalistas do bipartito.  Son froito da vontade colectiva dunha organización que ten eivas, na que faltan compañeiros e compañeiras para sumar esforzos, pero que xa está preparada para ofrecer alternativas transformadoras para a nosa sociedade. 
Non fagamos bo aquel triste título dun libro de denuncia da violencia de xénero "mi marido me pega lo normal".  Tratemos ben a Galiza. Este é o momento. Xa nos zouparon dabondo nesta legislatura.

Publicado en Sermos Galiza 30.08.2012


sexta-feira, 24 de agosto de 2012


Contrarreforma política


















No ano 0 do agresivo mandato de Rajoy e o ano 4 da grisácea etapa de Feijoo, o PP afánase na aniquilación do xogo democrático e o proceso autonómico. A radical contrarreforma con eixos no ámbito político, social e económico pasa por facer bascular o marco político cara un amplo proceso de recentralización institucional e de agresión aos principios de participación democrática.
A asfixia financeira das Comunidades Autónomas, coa reserva para o goberno central da maior parte da marxe de déficit dispoñible, está forzando recortes drásticos nos servizos públicos -que teñen o seu núcleo de prestación no ámbito autonómico- poñendo en bandexa rebaixas dos teitos competenciais e un amplo proceso de recentralización.
O vaciamento competencial que atopa azos na sentenza do Tribunal Constitucional sobre o Estatut de Catalunya, consolídase co cortocircuito ás competencias financeiras propias no proceso de aniquilación das caixas de aforro e reestruturación bancaria e cun secuestro das competencias económicas autonómicas.
A intensa propaganda frente á pretendida ineficiencia económica dos servizos públicos de proximidade (hospitais comarcais, centros de día, escolas rurais, trens de cercanías...) é a antesala dun proceso de recentralización de competencias tamén nestes ámbitos como paso de reconstrución do discurso españolista radial con estación de saída e retorno en Madrid. A coordenada acción contra o galego, catalán e euskera de Galiza a Illes Balears ou Aragón ou o discurso sucursalista de pura descentralización administrativa que emana desde as propias institucións autonómicas rexidas polo PP deben facer reflexionar sobre o sentido do “café-para-todos” e da necesidade de unión no asentamento do proceso de construción nacional propio.
Non sobran, pola contra, nese discurso dominante as deputacións, vestixios claros doutrora. A nova posta de longo que se pretende dar ás deputacións provinciais, na mais pura esencia españolista, supón tamén unha cuña frente ao poder autonómico dunha institución sen elección directa da cidadanía e que, curiosamente, permanece incólume no minucioso reconto de políticos- sobrantes que realiza a dereita mediática a diario. Aproximadamente 2000 deputados provinciais ou membros de cabidos insulares quedan alleos ao ardor antipolítico.
Por outra banda, a contrarreforma política que executa o PP pasa por un sistemático ataque ás liberdades democráticas que ten por finalidade completar o extenso programa de desmantelamento do Estado de Benestar e de descentralización territorial fuxindo do debate parlamentar ou o escrutinio público.
A negación do papel do Parlamento busca opacar o traballo da oposición recorrendo ao Real Decreto Lei (norma gubernamental) ou a procedementos de urxencia que limitan os debates á caricatura nas ocasionais incursións parlamentares –mesmo o golpe de estado electoral que quere practicarse en Galiza vai seguir esta vía que xa foi a utilizada noutras ocasións, por exemplo, en contra do galego na reforma da Lei de Función pública para suprimir as probas obligatorias en galego-. O control opresivo dos medios de comunicación públicos e privados practicado en Galicia complétase no ámbito estatal coa manipulación meteórica e sen complexos das normas que regulan o estatuto da RTVE ou a Lei do Audiovisual para privatizar as cadeas autonómicas.
Nun insistente exercicio de propaganda o Partido Popular adopta as proclamas naïf pre-políticas do “non-nos-representan” para vender as medidas de redución dos cargos públicos electos como unha esixencia social. Tanto ten que a redución dos parlamentarios galegos manipule groseiramente as reglas de xogo para gañar unhas eleccións previsiblemente perdidas por un goberno incapaz, aumente a desigualdade do valor do voto entre cidadáns, limite radicalmente a actividade parlamentaria ou reduza a pluralidade. A diminución de parlamentarios autonómicos busca invisibilizar a oposición parlamentar e forma parte dunha ofensiva clara contra o Estado-autonómico coa manipulación extrema da normativa electoral. Un tongo electoral executado coa duplicación do valor do voto nos graneiros electorais do PP. Lugo e Ourense en Galiza. O dos cidadáns de Euskadi que poderán votar a Esperanza Aguirre e Basagoiti sen estar no censo.
Estorban tamén os órganos de control autonómicos. Singularmente os Valedores que protexen os dereitos da cidadanía. Por se parece unha cifra baixa as case 4000 queixas anuais que acumula o Valedor galego redúcese a súa estrutura e en outras comunidades autónomas suprímense os seus para acumular máis asuntos no atascado Defensor del Pueblo estatal. Os incómodos órganos de fiscalización de contas, outros órganos consultivos como os Consellos Económicos e Sociais e en xeral todos os órganos consultivos que, a pesar das timoratas regulacións existentes, permiten a partipación de colectivos sindicais e sociais van caendo coa desculpa do aforro na trituradora da democracia do PP.
Non outro sentido ten o extenso ataque á negociación sindical que introduce a reforma laboral. A propaganda do aforro asáñase contra os que poidan facer frente ou botar luz sobre o calculado programa de destrución de dereitos e empobrecemento social. Desde os sindicatos ata FACUA, o baleiramento dos petos da maioría social debe manterse oculto e para iso é preciso eliminar ou desprestixiar ás últimas miradas incómodas.
Sen escrúpulos o PP fai de altofalante na mellor tradición tardo-franquista do desprestixio da política e do público: banalización do golpe de estado electoral como o simple cambio dun número nunha lei; prescindibilidade dos políticos; caricaturización dos funcionarios-tomando-cafelitos; mamandurrias.
Expresións todas do sesgo profundamente antidemocrático da reforma política, social e económica que están practicando. Fuxindo das institucións control democrático e participación. Poñendo fin á episódica ficción de pluralidade nacional.